De begraafplaats: droevig en prachtig tegelijk

De begraafplaats in Emmeloord is een droevige en prachtige plaats tegelijk. Ik kom er regelmatig omdat mijn vader en schoonzus er begraven zijn.

Het is er vredig stil. Maar je hoort ook het verdriet van de families die er hun overleden dierbaren hebben moeten wegbrengen.

De omgeving nodigt uit tot mijmeren. In een groene parkachtige omgeving loop je langs de graven. Je ziet de namen. En denkt aan de levens die die polderbewoners hebben gehad. Dit zal wel met mijn liefhebberij voor geschiedenis te maken hebben. Elk mens heeft een interessant levensverhaal te vertellen, is mijn overtuiging. Waarschijnlijk hebben de overledenen veel verhalen meegenomen in hun graf. Te pijnlijk misschien, geen tijd voor gemaakt om ze te vertellen, niet vaardig genoeg met de pen, of geen luisterend oor gevonden. Soms blijven vragen onbeantwoord.

Op de prachtige grafstenen staan veel namen van personen die ik heb gekend, of families die ik ken. Dat geeft een gevoel van verbondenheid.

Een wandeling op de begraafplaats brengt veel herinneringen naar boven. De stilte, afgewisseld door het ruisen van een boom of het fluiten van een vogel, zorgt voor inspiratie. Zeker aan het einde van een jaar, of het begin van weer een nieuw jaar. Om terug te blikken, om vooruit te kijken. Ik verlaat de begraafplaats. Het was er droevig en prachtig tegelijk.

Huib van der Wal